Τον είδα σκεφτικό, καθόταν στο γραφειάκι του και χάζευε την πόλη έξω.. Δε με κατάλαβε που μπήκα, τον ακούμπησα στον ώμο
- Τι τρέχει αδερφέ; Τον ρώτησα.
- Δε σε κατάλαβα!.. Μου απάντησε.
- Σώπα!!!! Τον πείραξα.
- Σκέφτομαι… Την δύναμη της Αληθινής Αγάπης.. Με κοίταξε στα μάτια και ένιωσα τη μελαγχολία του.
- Βάλε με στο ταξίδι σου φίλε, να καταλάβω τι θέλεις να μου πεις. Του ζήτησα και έστριψα ένα τσιγάρο..
- Βρήκα το κορίτσι με τα γαλάζια μάτια, σε μια παλιά μου γειτονία και καθίσαμε για μια μπύρα. Μου είπε.
- Μάλιστα! Και; Προσπάθησα να τον σπρώξω να συνεχίσει, αλλά δεν το χρειαζόταν.
- Αδερφέ, είχα να την δω δύο χρόνια…! Πολλά, μα όταν την είδα, τα δύο χρόνια φάνηκαν δύο βιαστικές ανάσες.. σα να είχα πατήσει ‘παύση’ δύο χρόνια και να συνεχίζει… Ναι, ΟΚ, άλλαξαν πολλά, εγώ πρώτα, τόσα πράματα έκανα, έμαθα, έζησα, δύσκολα και ευχάριστα, το ίδιο και εκείνη. Με κοίταξε και του κούνησα το κεφάλι, δείχνοντας του ότι τον νιώθω και συνέχισε.. Την είδα από μακριά, την γνώρισα, το φοβόμουν λίγο, δε στο κρύβω. Αλλά το μυαλό δε ξεχνά τις αγαπημένες του φιγούρες όσα χρόνια και αν περάσουν όσο σκοτεινός και αν είναι ο δρόμος… Μου χαμογέλασε και ασυναίσθητα της έκανα μια γκριμάτσα. Όταν έφτασε δίπλα μου, φιληθήκαμε σταυρωτά, μαγκωμένα. Αυτά τα σταυρωτά φιλιά ρε φίλε!!!
- Εμένα μου λες;!! Του είπα.
- Φόραγε το ίδιο άρωμα με τότε ρε!!!
- Είσαι λαγωνικό ε; Γελάσαμε.
- Ναι, δε το ήθελα κιόλας, αλλά με ταξίδεψε αστραπιαία! Κοιτώντας τη κιόλας στα μάτια, σαν να έπεσα σε μαύρη τρύπα! Ρουφήχτρα!! Είπε και γέλασε.
- Ουάου!! Ενθουσιάστηκα.
- Μιλάγαμε όλο το βράδυ και νομίζω πως δε μου έφτασε, δύο χρόνια σε ένα βράδυ; Είναι δύσκολο..
- Ε, ναι! Συμφώνησα
- Τσακωθήκαμε κιόλας!!!
- Έλα ρε μαλάκα, πως τα κατάφερες;;;!! Απόρησα.
- Όχι έτσι που συνηθίζονται οι καβγάδες. Με καθησύχασε. Σα παράπονο φαντάσου, που χαθήκαμε τόσα χρόνια. Και εκεί κατάλαβα ότι όταν χωρίζεις, δε μπορείς να δεις πιο πέρα και νομίζεις ότι μπορείς, στη πραγματικότητα βέβαια δε μπορείς, απλά το θέλεις. Και εκφράζεσαι με λάθος προτάσεις, δε βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό! Ποιο μυαλό θα μου πεις.. Δεν έχεις άδικο..
- Τι θες να πεις; Το ρώτησα.
- Άκου, όταν χωρίζουμε τι λέμε συνήθως;
- Μαλακίες, πάνω στα νεύρα μας, στο πόνο μας, τέτοια! Αν θυμάμαι καλά..
- Ναι! Μέσα είσαι! Συνήθως, για να σου θυμίσω, επειδή σε ξέρω κιόλας, πολλές γυναίκες, προσπαθούν να κρατήσουν μαζί σου μια επαφή, φιλική ας πούμε, εγώ και εσύ όσο ξέρω, δε το δεχόμαστε, γιατί δε μπορείς να βλέπεις τον άλλο και να μην τον ακουμπάς, να μην το φιλάς!!
- Καλό σίγουρα! Δεν είναι εύκολο! Συμφώνησα.
- Αυτό όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησε αρνητικά. Λογικά άμα το δούμε, όταν αγαπάς έναν άνθρωπο, θέλεις να τον βλέπεις, όχι συνέχεια, αλλά ούτε μετά από 300 χρόνια! Απλά θέλεις το χρόνο σου! Και αυτό λειτούργησε αρνητικά και σε μένα!
- Δηλαδή; Τι εννοείς; Τον ρώτησα.
- Σε φάσεις που πέρασα δύσκολα, στα χρόνια που πέρασαν και ήξερε ή φανταζόταν τουλάχιστον τι περνάω, φοβόταν να εμφανιστεί, Ανθρώπινα! Και εγώ παραπονιόμουν..! Αλλά εγώ, με μία λάθος έκφραση – πρόταση, είχα κλείσει τις πόρτες! Και εννοείτε πως δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου..
- Τώρα που το σκέφτομαι έτσι είναι… Αλλά με τι μυαλό να σκεφτείς όταν χωρίζεις;;!!!! Η γη δεν είναι στα πόδια σου! Είναι στο κεφάλι σου! Γελάσαμε με την εικόνα ότι είσαι κάτω απ’ τη γη!!!..............
- Κάποια στιγμή, έτσι όπως λέγαμε βλακειούλες και γελάγαμε, έριξε το κεφάλι της στον ώμο μου γελώντας και ο αέρας που ήρθε στη μύτη μου, έφερε τη μυρωδιά της, τη δική της μυρωδιά! Μου κόπηκε το γέλιο και με ρούφηξε πάλι η μαύρη τρύπα! Για τα δευτερόλεπτα που κράτησε η μυρωδιά, μέχρι να αναδυθώ πάλι από τη τρύπα, πέρασαν τόσος εικόνες από το μυαλό μου.. Αγκαλιές, φιλιά.. ψιθυριστά λόγια σε σκοτεινό δωμάτιο…
- Ναι ρε μαλάκα, φτιάξε μας βραδιάτικο!!! Του είπα αστειευόμενος για να βγει από τη τρύπα που έπεσε πάλι..
- Ντάξει! Καταλαβαίνεις..
- Ναι ρε.. Τον καθησύχασα. Γενικά πως είναι; Καλά; Ρώτησα.
- Καλά μωρέ.. το σταυρό της κι αυτή κουβαλάει, όπως όλοι μας..
- Γαμισέτα, Πάσχα έχουμε κάθε μέρα!
- Ναι, πες το ψέματα…. Μετά περπατήσαμε λίγο εκεί γύρω, έπρεπε να φύγει. Φεύγοντας, φτάσαμε στη μηχανή μου, την κοιτάξαμε και οι δύο νοσταλγικά, ξέρεις, αναμνήσεις, κούνησα το κεφάλι μου, κοιταχτήκαμε, αποχαιρετιστήκαμε με το ‘χάρηκα που σε είδα’, σταυρωτό φιλί ξανά, ανέβηκα στη μηχανή και για πέντε δευτερόλεπτα στάθηκα και την κοιτούσα να φεύγει… έβαλα μπρος, γύρισε και με κοίταξε με ένα μελαγχολικό χαμόγελο, ανταπόδωσα και εγώ, έβαλα πρώτη και έφυγα. Όταν βγήκα στη λεωφόρο, ένιωσα το χρόνο να σταματά και στην άκρη του ματιού μου έβλεπα καθαρά τα γαλάζια μάτια της και πίσω από αυτά τη Αγάπη ρε φίλε. Και τα πάντα γύρω μου αυτοκίνητα, σπίτια, φανάρια, ο δρόμος ήταν σα ψεύτικα!
- Πως δεν έφαγες τα μούτρα σου μαλάκα να τρέχαμε! Γελάσαμε..
- Και τώρα εδώ! Πίσω!!!!
- Μάλιστα! Ουάου! Δυνατό! Άντε! Σήκω να πάμε να βρούμε τους άλλους να πιούμε καμιά μπύρα!
- Άντε πάμε! Κερνάω!!!
- Κουβαρντά μου εσύ! Χαχα! …….
Παράξενη η ζωή ε;! Mε συγκίνησε ο Αλήτης!!!!!
Τα τραγουδάκια αφιερωμένα στους δύο τους!!!!! :)))
