Χειμωνιάτικο απόγευμα και ο κόσμος παλεύει να φτάσει στα σπίτια του… Όσο πάει πέφτει ο ήλιος και παίρνει τη θέση του το κρύο γκρίζο της μεγαλοτσιμεντούπολης!!! Στα μάτια των περαστικών μπορείς να διακρίνεις το άγχος και τι θλίψη, έτσι όπως είναι χωμένοι μέσα στα παλτά τους και μέσα στις σκοτούρες τους… και λίγο πιο πέρα δυο πιτσιρικάδες να παίζουν στο μπαλκόνι του διαμερίσματος τους…!
Και ξαφνικά όλα αλλάζουν, μια πλανόδια γυναίκα με το ακορντεόν της σκορπά απλόχερα τις νότες της και τραγουδά κάτι στη γλώσσα της, γύρω από αυτήν και το ακορντεόν της ένας κινούμενος ‘κήπος’ από νότες….!!!νιώθεις ζωντανός και ένα δάκρυ ζωντάνιας φτάνει στη γωνία του ματιού σου…! Για κάποια δευτερόλεπτα όλα είναι διαφορετικά!… μία γυναίκα της πέτα λίγα ψηλά από το μπαλκόνι της, οι περαστικοί κοιτούν με άλλο βλέμμα, σα να ξύπνησαν από τη ρουτίνα τους, το διαφορετικό είναι αυτό που σε κάνει να ξυπνάς! Δε κρατά για πολύ αυτό το συναίσθημα.. σκορπά…. ακούγοντας τον κήπο να σβήνει στα στενά της πόλης ……
Ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα της ζωής ή έκανε την εμφάνιση της η ζωή για λίγο και χάθηκε;;;;
2 σχόλια:
Θα έλεγα ότι ήταν η ζωή που εμφανίστηκε για λίγο και μετά χάθηκε...!Είναι σπάνιο,μα συμβαίνει απλά εμείς δεν είμαστε πλέον ικανοί για να το δούμε...Πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν ανελλιπώς να γίνουν κάτι που δεν είναι και έτσι ξεχνούν....ποια είναι η πραγματική ζωή...!!!
Μέσα σε αυτή την τρέλα που ζούμε Fiera, ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και ζούμε σα μηχανές άψυχες δίχως όνειρα και αισθήματα… Και στην πραγματικότητα δε θέλει και πολλά ένας άνθρωπος…. Ο ήχος από ένα ακορντεόν είναι αρκετός!!!..
Δημοσίευση σχολίου