Χωρίς εκπλήξεις

Είναι αρκετά αυτά τα βράδια που κάθομαι στο γραφείο μου, χαζεύοντας έξω από τη πόρτα, μια το Λυκαβηττό, μια την ακρόπολη, τα άπειρα φωτάκια που τρεμοπαίζουν σαν κεράκια, που θα μπορούσες να πεις πως τα άναψε  κάποιος για σένα…

Είναι η αγαπημένη μου ώρα, όταν όλοι κοιμούνται, να κάθομαι και να μαζεύω ότι μου έπεσε από τα χέρια μες τη μέρα που πέρασε, να σκέφτομαι όσους ανθρώπους δε κατάφερα ή δεν έτυχε να δω και να τους θυμάμαι μες την ομορφιά τους, χωρίς να έχουν προβλήματα που δημιουργούν και τους σκοτεινιάζουν, ψάχνοντας τις λέξεις που θα ήθελα να τους πω, για να δουν κάτι όμορφο, που ίσως θα τους δείξει κάτι… ? Αλλά δε θυμάμαι να τα κατάφερνα ποτέ τόσο καλά στα λόγια, όχι πως στις  πράξεις είμαι καλύτερος, μα να, είναι αυτός ο γαμημένος κόμπος στο λαιμό και στο στήθος που πίνει όλη τη δύναμη….. παλεύοντας με τις ανεπάρκειές μου, αυτό το ήσυχο βράδυ, δε θα αλλάξει κάτι, δε θα έχει εκπλήξεις, θα έχει όμως την ομορφιά των αγαπημένων μου ανθρώπων, κοντινών και μακρινών, σε γη και ουρανό. Απλά και ήσυχα, χωρίς να ζητώ και να περιμένω, χωρίς αντάλλαγμα, ανθρώπινα και ειλικρινά…!

Πέρασε η ώρα, στρίβω ένα τσιγάρο και πάω να δω τι κρύβει απόψε το μαξιλάρι…! Καληνύχτα...