τίποτα δε κρατά για πάντα..

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα πιο δειλά πλάσματα πάνω σε αυτό το πλανήτη, και αν όντως δεν υπάρχει άλλη ζωή σε αυτό το σύμπαν, είμαστε πρώτοι όλων!

Νομίζουμε πως τα έχουμε όλα και πως δε μπορεί να μας αντισταθεί τίποτα.. Προσπαθώντας να ξορκίσουμε το τέλος χωρίς να κάνουμε τίποτα για αυτό…

Φερόμαστε αλαζονικά παντού, πιστεύουμε πως όλα θα είναι για πάντα!

Το σώμα μας, οι φίλοι μας, οι γονείς μας, τα αδέρφια μας… η ζωή μας… κάθε βήμα, μας φέρνει πιο κοντά στο Τέλος και δε χαμπαριάζουμε τίποτα..

Δειλιάζουμε και κάθε φόρα που το κάνουμε, νομίζουμε πως του ξεφύγαμε.. και δεν ανοίγουμε τα μάτια, ακόμα και στο θάνατο που είναι γύρω μας…

Εγώ, έχω χάσει ανθρώπους, τους παππούδες μου, πού δεν αξιώθηκα να ακούσω ακόμα μια ιστορία τους, όχι γιατί δε μπόρεσα, γιατί πίστευα πως έχω το χρόνο να ακούσω πολλές και επέλεγα πάντα κάτι άλλο να κάνω. Άλλα ο χρόνος τελείωσε! Στο γυμνάσιο, είχα γνωρίσει μια κοπέλα, τη Μαργαρίτα, μου άρεσε πολύ, σε αυτήν φαντάζομαι πως όχι και επειδή ήταν ερωτευμένη με άλλον, δε της το είπα ποτέ, δείλιασα μη τη χάσω σαν φίλη, ακόμα και όταν μεγαλώσαμε και θα μπορούσα να της το είχα πει, δε το έκανα. Πίστευα πως έχω χρόνο και όταν θα της το έλεγα θα γελάγαμε. Δε πρόλαβα όμως! Τελείωσε ο χρόνος! Σκοτώθηκε σε τροχαίο.. της το είπα μετά αλλά δε είμαι σίγουρος πως με άκουσε.. είχε τελειώσει ο χρόνος μου..

Και έτσι τελειώνει ο χρόνος και δειλιάζουμε να σηκώσουμε το ακουστικό να ακούσουμε μία φωνή που κάποτε μας έδωσε ‘κάτι’…. Και ο χρόνος μας τελειώνει..