Που ειμαι?! α....!

Είναι  απίστευτο το  πως σφηνώνουν όλα αυτά που θέλω να πω κάτω από τη γλώσσα μου.. Και δε μου βγαίνει μήτε λέξη μήτε εικόνα και γραμμή..

Είναι πολλά τα δύσκολα, που φωλιάζουν στο κεφάλι μου, που έχουν ριζώσει σα δέντρα γέρικα – πεισματάρικα, σα μικρά παιδιά που σε κοιτάνε με το βλέμμα της απορίας, σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος τους, κοιτάζοντας σε με το κεφάλι τους γυρισμένο προς τον ώμο…! Και περιμένουν! Και εγώ ψάχνω σα μαλάκας τι περιμένουν…!  ? .. . . … ..  . ..

Και κάπου εκεί, εκεί που η γλώσσα πετρώνει στο στόμα σου και οι σκέψεις καλπάζουν στα στενά του μυαλού σου σαν αφηνιασμένα τυφλά άλογα, χαμηλώνεις το κεφάλι, ρουφώντας το τσιγάρο σου και λες θα βρω την άκρη, πούστη Χρόνε δε σε πάω ώρες – ώρες καθόλου … για σένα θα είμαι κωλόπαιδο όταν θα σε περιμένω! Και μετά προσπαθείς να ξαναμπείς στη κουβέντα των φίλων σου… και του ποτού σου η γεύση είναι ακόμα πιο δυνατή.. και είναι κι αυτά τα διαόλια  γύρω, που  πολιορκούν παλαβωμένα!

΄΄...Πολλές φορές προσπάθησα,
μα αυτά τα γαμημένα,
αντί να βγουν στα χείλη μου
σφηνώνουν στον αυχένα...΄΄

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Άντε καλό μας μήνα και καλά μας κουράγια!!!!!!!